Śruba z łbem sześciokątnym DIN931 ocynkowana, klasa 8,8 10,9

Mocne łączniki będą dawać chrupkość po ocynkowaniu. Wymagają szczególnej uwagi.

Kruchość wodorowa jest zwykle charakteryzowana przez opóźnione pękanie pod wpływem naprężenia. Były sprężyny samochodowe, podkładki, śruby, sprężyny arkuszowe i inne ocynkowane części, w ciągu kilku godzin po montażu zostały złamane, odsetek pęknięć wynosił 40% ~ 50%. W procesie stosowania kadmowanych części specjalnego produktu, wystąpiło pęknięcie pęknięcia wsadowego, a narodowy kluczowy problem został rozwiązany i sformułowano ścisły proces dehydrogenacji. Ponadto istnieją pewne kruchości wodorowe, które nie wykazują zjawiska opóźnionego pękania, takie jak: wieszak galwaniczny (drut stalowy, drut miedziany) ze względu na wielokrotne galwanizowanie i trawienie, penetracja wodoru jest poważniejsza, często pojawiają się w użytkowaniu fałdy, wystąpi zjawisko kruchego pękania; Trzpień strzelby, po wielokrotnym chromowaniu, spadł na ziemię i pękł; Niektóre hartowane części (duże naprężenie wewnętrzne) pękną podczas trawienia. Części te ulegają silnemu uwodornieniu i pękają bez naprężeń zewnętrznych, których nie można już wykorzystać do przywrócenia pierwotnej wytrzymałości poprzez odwodornienie.

Im wyższa wytrzymałość materiału, tym większa wrażliwość na kruchość wodorową. Jest to podstawowa koncepcja, którą muszą wyjaśnić technicy obróbki powierzchni podczas opracowywania specyfikacji procesu galwanizacji. Stale o wytrzymałości na rozciąganie σb>105 kg/mm2 wymaganej przez normy międzynarodowe powinny być poddawane naprężeniom przed galwanizacją i odpowiednio obróbce dehydrogenacyjnej po galwanizacji. Francuski przemysł lotniczy wymaga odpowiedniej obróbki dehydrogenacyjnej dla części stalowych o granicy plastyczności σs>90 kg/mm2.

Ze względu na dobrą zgodność między wytrzymałością stali a twardością, bardziej intuicyjne i wygodne jest ocenianie wrażliwości materiału na kruchość wodorową na podstawie twardości niż wytrzymałości. Ponieważ idealny rysunek produktu i proces obróbki powinny być oznaczone twardością stali. W galwanizacji odkryliśmy, że twardość stali około HRC38 zaczęła wykazywać ryzyko pęknięcia kruchego wodorowego. W przypadku części o twardości wyższej niż HRC43 należy rozważyć dehydrogenację po galwanizacji. Gdy twardość wynosi około HRC60, obróbka dehydrogenacyjna musi zostać przeprowadzona natychmiast po obróbce powierzchni, w przeciwnym razie części stalowe pękną w ciągu kilku godzin.